Bicikl, omiljeno prevozno sredstvo miliona ljudi širom svijeta, nastao je davne 1817. godine, iako se originalni koncept pojavio još krajem petnaestog vijeka, a osmislio ga je jedan od učenika Leonarda da Vinčija.
Te 1817. Baron Kars von Drajs tražio je način prevoza koji će mu omogućiti lako kretanje tokom rada u Royal Gardensu, pa je došao na ideju spajanja dva točka platformom na koju se može sjesti, dok se pogon ostvarivao odgurivanjem nogama od tla. Ova sprava tako je dobila naziv “Draisine” ili “hobby horse”, a ono što ima zajedničko sa biciklima kakve znamo danas su dva točka, mogućnost upravljanja i sic.
Istorija pamti različite dizajne bicikla koji su isprobavani prije nego što se došlo do koncepta koji poznajemo danas. Jedan od najpoznatijih, koji smo mogli vidjeti na brojnim fotografijama iz prošlosti, jeste onaj sa ekstremno velikim prednjim točkom, za koji su bile prikačene pedale kojima upravlja vozač.
Drugi su uključivali tri točka sa različitim razmakom između njih, pa čak i četvorotočkaše kojima se pogon nalazio na prednjim i zadnjim točkovima. Još jedan, relativno poznat, jeste dizajn koji je podrazumijevao korišćenje drveta u njegovoj izradi, zbog čega su tadašnji bicikli bili izuzetno neudobni. Neki od njih zaradili su nadimak “The Boneshaker” ili, u slobodnom prevodu, “Tresač kostiju”.
1886. godine pojavio se pojavio “Rover Safety” bicikl, čiji tvorac je Džon Kemp Starli. Ovo je prvimodel koji je realizovao ideju dva točka iste veličine, lanca koji spaja pedale sa zadnjim točkom i pneumatske gume.
Porast boja automobila u Americi usporio je razvoj bicikala, tako da je u to vrijeme rasprostranjenije bilo korišćenje automobila u odnosu na bicikl. Ovaj trend u Evropi nije doživio razmjere kao u Americi, gdje su ljudi nastavili ne samo da voze bicikle, već su se organizovale trke i ture po različitim predjelima. To je postalo posebno popularno u Francuskoj, gdje se i danas održava najveća biciklistička trka na svijetu Tour de France. U ovoj zemlji je i 1910. godine izmišljen sistem koji omogućava da se lanac tokom vožnje sa jednog zupčanika premješta na drugi, čime se mijenjaju brzine i vožnja prilagođava različitim terenima. Prije nego što je nastao mehanizam za mijenjanje brzine, trkači su na raspolaganju imali samo dvije brzine, a kada su željeli da ih menjaju, morali su da uklone zadnji točak i ponovo ga vrate na mjesto, prilagodivši lanac drugom zupčaniku.
