U standardnom strateškom modelu Majkla Portera (Michael Porter), kompanija može da bira: ili da se diferencira od konkurencije po nečemu što je klijentima važno (i time da opravda to što traži više novca, jer su bolji proizvod ili usluga po prirodi skuplji), ili da bude jeftinija od svojih konkurenata (za obavještenije: strategija fokusiranja svodi se na jednu od prethodne dvije, samo na užem segmentu tržišta).
Narodski rečeno, pred kompanije se postavlja izbor da se odluče ili za „kvalitet“ ili za „cijenu“, ali kao što svi znamo, ne možeš imati oba.
Ova pretpostavka je ozbiljno urušena pojavom knjige „Strategija plavog okeana“ 2005. godine, kada se u poslovnom svijetu proširila radikalno nova ideja: da kompanija može da se diferencira od konkurenata i da istovremeno ima niže troškove od konkurencije (čime može, ali i ne mora da prodaje svoje proizvode jeftinije). Ovakva promjena sa „kvalitet ili cijena“ na „kvalitet i cijena“ zove se Value Innovation, i to je nešto što praktično svaka kompanija želi.
Ali kako se ovo postiže?
Izuzetno dobrim poznavanjem želja i potreba ciljnog tržišta, kompanija može da pruži veću vrijednost od konkurencije tamo gdje je klijentima važno (čime se diferencira), a istovremeno da smanji troškove na stvarima koje klijentima i nisu toliko važne (iako konkurenti misle da jesu), i time da ostvari i cjenovnu prednost u odnosu na svoje konkurente.
Ovakvi primjeri, istina, nisu previše česti, ali postoje. Jedan od najljepših primera iz knjige „Strategija plavog okeana“ jeste Cirque de Soleil. Cirque de Soleil je svoje mjesto pronašao negde između cirkusa, pozorišta i muzičkog spektakla. Akrobatske i cirkuske tačke klasičnog cirkusa obogaćene su sjajnom muzikom i plesnom koreografijom, stvarajući tako neponovljivo „cirkusko“ iskustvo. Sa druge strane, Cirque de Soleil ne drži životinje i time eliminiše najveći dio troškova „klasičnih“ cirkusa. Na ovaj način Cirque de Soleil je sebi stvorio „plavi okean“, u kome praktično nema konkurenciju.
Kako doći do svog „plavog okeana“?
